Rozdział 8

Około godziny później została mi wyznaczona cela w bloku oddziału Kayena. Była niewielka, o obdartch ścianach jak z resztą wieksza część podziemnego kompleksu. Kayen położył mnie na przytwierdzonym do ściany łóżku i słysząc mój cichy jęk westchnął pod nosem.
- Jeszcze znacznie za wcześnie dla ciebie na długie wycieczki, ale tym razem nie było innego wyboru. - przesunął krzesło do mojego posłania i usiadł na nim ciężko.
Patrząc na jego zmęczoną sylwetkę zrobiło mi się ciężko na sercu.
- Przepraszam...
- Huh? - chłopak spojrzał na mnie wyraźnie zaskczony.
- Jestem dla was wszystkich tylko ciężarem a mimo to... wszyscy nadal mi pomagacie - dokończyłam cicho.
- Nie jesteś wyjątkiem Rav. - powiedział oparty o ścianę nowoprzybyły Casper. - Większość z nas miała podobny start tutaj. Gdyby nie pomoc wspołwięźniów to był by szybki i bolesny koniec dla wielu z nas.
Red kiwną głową z aprobatą.
- Od chwili skazania stałaś się naszym towarzyszem. A obowiązkiem Lost Order jest pomoc nowicjuszom. - dodał.
- Lost Order?
Kayen walnął się ręką w czoło.
- No tak, Król jak się rozczulił i zapomniał o najważniejszym. Lost Order to ogólna nazwa podziemia w którym się aktualnie znajdujemy. Na jego czele stoi Król wraz z Radą, składającą się z 9 kapitanów "drużyn więziennych". Pierwszą z nich są Biali nazywani także Okiem. Twożą siatkę szpiegowską rozrastającą się w całym San Quentin. Następni są Sebrni - Duchy. Szmuglują broń, lekarstwa, żywność i ogólnie potrzebne zaopatrzenie. Po nich Czerwoni pierwsza z grup szturmowych, której członkowie nazywani są często "Demonami". Odpowiada za akcje wymagające dłuższego planowania i precyzji. Głównie byli żołnierze, komandosi i płatni mordercy- innmi słowy urodzone maszyny do zabijania. Dalej posłańcy czyli żółci o kryptonimie Pszczoły.... Czar...
- Przepraszam przerywam kapitanie ale wydaje mi się że zapomnieliśmy o jednej kwestii z którą dłużej nie można czekać. - Cas odepchnął się od ściany i z wolna zbliżył się do mnie patrząc z powagą na Kayena. - Trzeba zmienić opatrunki.
Zrobiło mi się niedobrze.  Tylko raz widziałam jak mnie opatrywano i było to jeszcze przed "wizytą" u Chrzciciela. Jak wygląda to teraz?
- Idę po kogoś z Laguny. - rzucił blondyn wychodząc.
Chcąc odciągnąć myśli od nieuniknionego miałam zamiar prosić kuzuna o kontynuację ale zanim zdążyłam się wypowiedzieć on mnie ubiegł.
- Tak więc kontynuując... eee... na czym stanąłem?
- Na żółtych.
- A! No tak! Tak więc teraz pora na Czarnych - mówiąc to napuszył się dumnie - Nie bardzo pamiętam skąd to wytrzasnęli ale przyjęliśmy nazwę Grabarzy. Jesteśmy drugą z kolei szturmówką ale naszym celem są szybkie wypady i pilnowanie porządku w podziemiu- taka "trochę" bardziej zmilitaryzowana policja.
-A Laguna? - zapytałam przypominając sobie ostatnią przed wyjściem wypowiedź Caspera.
- Służa Medyczna. Lekarze, pielęgniarki itp.
- Pielęgniarki?
- No chyba nie myślałaś że jesteś tu jedyna! -zaśmiał się Kay. - Chociaż szerze powiedziawszy miałaś prawo się pomylić. Niewiele jest tu kobiet a te które są starają się nie wychodzić na powierzchnię. Większośc pracuje właśnie w Lagunie, pare uzdolnionych jest Szczurami no i mamy jeszcze dwie Czarodziejki.
- ... Co?
- Szczury- inaczej hakerzy, mają kolor zielony. Czarodzieje bądź czarodziejki to technicy- fioletowi. Ostatnim oddziałem jest Cień czyli grupa od rozpoznania i strategii. - dokończył po krótce Red.
Zaczęłam układać w głowie wszystkie otrzymane informacje. Dziewięć oddziałów, każdy o innej specjalizacji i symbolizującym go kolorze. Biali,Czarni, Zieloni...
W chwili gdy usiłowałam przypomnieć sobie jak nazywano posłańców, przez drzwi celi wszedł Cas wiodący za sobą trzy kobiety.
Pierwsza z nich stojąca najbardziej na przedzie uśmiechnęła się do mnie łagodnie.
Miała może z trzydzieści lat, krótkie krótkie, czarne włosy i oczy w kolorze miodu.
- Witaj, nazywam się Mira a to są Harmony i Cydnee. - wskazała na stojącą za sobą wysoką mulatkę o farbowanych, białych włosach i przyjaźnie wyglądającego rudzielca tuż obok.
- Dobra. Im szybciej zaczniemy tym więcej będziesz miała czasu żeby odpocząć. - Harmony podeszła do mnie zakasując rękawy.
- Słyszeliście panią chłopcy, wypad! - rzuciła radośnie Cyndee wskazując ręką wyjście.
- Już idziemy. - mruknął niechętnie Red który najwyraźniej zadomowił się siedząc na stołku z boku pomieszczenia.
Gdy w końcu dziewczynom udało się ich wygonić, zabrały się za przygotowania. Poroskładały dookoła wiele różnych przyżądów, bandaży i innych tym podobnych rzeczy po czym spojrzały na siebie i skinęły głowami. Mira wzięła do ręki strzykawkę z zamiarem wypełnienia jej zapewne jakimś środkiem usypiająco-odużającym, ale powstrzymałam ją ruchem ręki zanim zdążyła to wykonać.
- Chcę zobaczyć jak to wygląda. - cudem udało mi się uniknąć zająknięcia.
- Ale... - Cyndee chciała zaprotestować lecz białowłosa pomagająca mi zająć bardziej dogodną pozycję, pokręciła przecząco głową.
- Sądzę że to dobry pomysł. Musisz całkowicie oswoić się ze zmianami, również tymi w tobie.
Z determinacją w oczach przytaknęłam jej słowom przypatrując się jak Mira sprawnie odwija bandarze na mojej lewej nodze. Po krótkiej chwili z pod warstw materiału wyłonił się odrażający obraz zakrwawionej tkanki, na który całą siłą woli zmuszałam się patrzeć.
"TO jestem teraz ja, to jestem teraz ja..." myślałam usiłując nie zamknąć oczu. Było to wyczerpujące ćwiczenie, ale po około półgodzinnej praktyce zaczęło skutkować. W głębi zaczęłam czuć jak moje wcześniejsze przerażenie zaczęła zastępować gorzka akceptacja. Niepokoiła mnie ta szybka zmiana - w końcu nie chciałam stać się bezlitosnym potworem. Chociaż w tych okolicznościach nie było by to takie złe wyjście, oznaczało by poddanie się a tego nie miałam zamiaru zrobić. Przypatrując się skalpowi, krwawej róży wyciętej przez Chrzciciela na moim ciele i wszystkim innym ranom przypomniałam sobie znowu wszystkie wydarzenia. Tym razem nie płakałam. Harmony miała rację - aby przetrwać muszę się zmienić. Nie mogę całe życie łamać się nad sobą i jęczeć nad przeszłością. Te rany stanowiły preludium, początek nowej mnie - Raveyn Hoe która na ruinach swojego starego  świata wzniesie nowe mocarstwo. Uśmiechnęłam się do siebie. Troche straszne to wejście w dorosłość.

Rozdział 7

Przez resztę drogi panowała w miarę komfortowa cisza ale w powietrzu dało się wyczuć ciężką atmosferę która poglebiała się w miarę jak bliżaliśmy się ku miejscu spotkania. Czułam na sobie wiele par oczu przyglądających  się bacznie każdemu naszemu ruchowi. Niektórzy siedzieli przy ścianach inni stali w bocznych korytarzach ale żaden nie odważył się zajść w drogę Kayenowi. Starając się nie myśleć o spotkaniu z tak zwanym"Królem" starałam skupić się na otaczających nas współwięźniach. Twarze wielu z nich pokryte były licznymi bruzdami, niekiedy zdeformowane od przebytych tortur. Widok był przerażający. Jeszcze nie tak dawno nigdy nie pomyślała bym że człowieka stać na takie okrucieństwo.
- "Nie tak dawno..." - zaśmiałam się gorzko w myślach.
- Kruczku... Kruczku... Ravyn mówię do ciebie! - Kay krzyknął do mojego ucha zanim zdążyłam zamyślić się jeszcze bardziej.
- Aj! Kay nie krzycz tak bo zaraz ogłuchnę!
- Jak cię wołam od dwóch minut i nic to w końcu muszę zmienić taktykę.- uśmiechnął nie zawadiacko - A wracając do tematu to jesteśmy już na miejscu.
Będąc wciąż w lekkim szoku po jego ogłuszającym wrzasku nie zdążyłam nawet się przestraszyć kiedy otwarły się przed nami ciężkie stalowe wrota prowadzące do zaciemnionego pomieszczenia. Chwyciłam się mocniej bluzki kuzyna po czym spojrzałam z powątpieniem wpierw przed siebie później spowrotem na niego.
- Jesteś pewny że to bezpieczne?
- Bardziej niż wyjście na wyższe poziomy. Innymi słowy nie mamy już innego wyboru.
- Dasz sobie radę księżniczko.- powiedział stojący za nami Casper, uśmiechając się uspokajająco - On zna twój ból lepiej niż ktokolwiek inny.
- Hę?
- Cas, tyle wystarczy. - uciszył go Red - Resztę opowie ci On osobiście. A na razie... powodzenia Rav. Spotykamy się kiedy skończcie.
Skinęłam im głową na porzegnanie po czym wraz z Kayenen wkroczylośmy w mrok.
                          Łup!
Dzwi za nami zostały zamknięte od zewnątrz a w pomieszczeniu powoli zaczęły rozpalać się lampy. Ku mojemu zdumieniu zamiast pokoju moim oczom ukazał się kolejny korytarz na którego drugim końcu znajdowała się otwarta cela. Około metra od pokoju znajdowały się zardzewiałe drzwi z których sterczały zdeformowane zawiasy.
- Gotowa? - zapytał przystając tuż przed progiem.
- T-tak... chyba... tak...
- Nie stresuj się wszystko będzie dobrze, jestem przy tobie.
Uśmiechnęłam się lekko i pocałowałam go w policzek.
- Dzięki Kay.
W tamtym momencie wkroczyliśmy do pokoju przypominającego od wewnątrz celę z psychiatryka. Na pokrytych niegdyś białą farbą ścianach, widniały odciski zakrwawionych dłoni. Gdzieniegdzie smugi zaschniętej krwi tworzyły nienawistne napisy utrwalone z ostatnim oddechem skazanych. Przy tylnej ścianie stał gruby stalowy stół po którego drugiej stronie siedział płowowłosy mężczyzna. Lewą stronę jego twarzy pokrywały blizny tworzące coś w rodzaju siatki przechodzącej również przez ślepe, lewe oko.
- Usiądźcie - Jego mocny, gruby głos odbił się echem od ścian pomieszczenia.
Kayen z wolna podszedł do dwóch stojących przed stołem krzeseł posadził mnie na najbliższym po czym sam usiadł.
Przez pewien czas nie odezwało się żadne z nas. Siedzieliśmy w ciszy przyglądając się sobie nawzajem, a właściwie On mi sie przyglądał a ja usilnie próbowałam nakłonić się do spojrzenia mu w twarz, ale nie mogłam. Czułam że "pętla" strachu na moim sercu zaciska się coraz mocniej. Całe to pomieszczenie, ten mężczyzna zaczęły jeszcze głębiej uświadamiać mi o tym w co zostałam wplątana. Ogarnęła mnie kolejna fala paniki.
-" To nie ma sensu... nic... dla czego do cholery?!"
- Raveyn.
Krzesło przekręciło się gwałtownie. Ciężar czyichś rąk na ramionach momentalnie wyrwał mnie z transu. Dopiero teraz zauważyłam jak bardzo się trzęsę. Coś kapnęło na moją rękę.
-"Łzy..? Cholera znowu ryczę..."
Spuściłam ze wstydem głowę tak aby Król nie widział żałosnego wyglądu mojej twarzy ale po chwili dłoń kucającej przede mną osoby uniosła moją głowę ku górze. Moje czerwone od płaczu oczy spotkały jego jedno - błyszczące i lazurowe. Wciąż przestraszona usiłowałam spuścić wzrok lecz jego uchwyt był zbyt silny.
- Nie bój się nie skrzywdzę cię. Spójrz na mnie Raveyn. - tym razem ton jego głosu był o wiele łagodniejszy.
Po chwili zawachania, z wolna zrobiłam co powiedział. Na jego wyniszczonej twarzy pojawił się cień uśmiechu.
- Nie taki straszny na jakiego wyglądam. Hymm?
Pomimo wciąż urywanego odechu zaśmiałam się cicho pod nosem.
Król wstał z klęczek i przelotnie gładząc mi włosy wrócił na swoje miejsce. Kay poprawił z powrotem moje krzesło i otarł dłonią ostatnie z łez spływających po moim policzku.
- Przepraszam...- wyszeptałam zawstydzona swoim wybychem.
- Nie masz za co. Doskonale rozumiem twoją sytuację. Podobnie jak ty zostałem podany wielu torturom których ślady będę oglądał do końca swego życia. Ale łączy nas jeszcze jedno. Podobnie jak ty nie zawiniłem w zbrodni o którą mnie oskarżono, lecz nie będę się na razie zagłębiał  szczegóły.
Kiwnęłam ze zrozumieniem głową.
- Chcę odmienić "The Q", Raveyn. - powiedział król przerywając kolejną chwilę ciszy.-  A do tego potrzebna mi każda pomoc. Wiem jak to jest marzyć aby cofnąć czas. Tego już nie zrobisz, ale zawsze możesz zacząć od nowa. Decyzja należy do ciebie. Przemyśl to.
- Nie muszę.Zrobię to.
- Jesteś pewna?
- Całkowicie.
- Zatem od jutra zaczniesz służyć pod roskazami Kayena. On wprowadzi cię w szczegóły. Zrozumiano kapitanie?
Kay wstał i zasalutował mu.
- Tak jest!
Po krótkim pożegnaniu opóścilismy króla i skierowaliśmy się do miejsca w którym jak twierdził Kay mieliśmy spotkać się z Casperem i Red'em.
- Więc od jutra mam ci mówić per kapitanie? - zapytałam poł-żartem kuzyna.
- Jeszcze się nad tym zastanowię - odparł z kiepsko udawaną kamienną twarzą. Po czym oboje zaczęliśmy się śmiać mijając przez przypadek miejsce spotkania i skonfudowanych chłopaków.
- Co ich tak bawi? - spytał zmieszany Red.
- Nie wiem... - dopowiedział mu równie zagubiony Cas.
Nie odpowiedzieliśmy im jednak i wciąż śmiejąc się poszliśmy do przodu. Chciałam aby ta chwila trwała wiecznie lecz w głębi zdawałam sobie coraz bardziej przerażające pytanie:
- " Ciekawe jak długo potrwa ta beztroska..?"

  

Rozdział 6

   Wetchnęłam cicho, z głową wciąż wyciśniętą w bluzkę nieznajomego. Atak nagłej histerii już mi minął, i zdałam sobie sprawę w sytuacji w jakiej się znalazłam. Z wolna uniosłam wzrok ku górze. Mężczyzna siedzący tuż przede mną miał czarne postrzepione włosy i znajome, brązowe oczy. Gdy zauważył jak bacznie się mu przyglądam, uśmiechnął się delikatnie. Wtedy mnie to uderzyło.
- Kayen?!
- Dawno się nie widzieliśmy, kruczku.
- Myślałam że nie żyjesz!
- Heh. Mnie się nie da tak łatwo zabić.
- Em... to wy się znacie?
   Kayen i ja jednocześnie spojrzeliśmy na pozostałą dwójkę. Red i Casper patrzyli na nas wyczekująco. Zachichotałam pot nosem myśląc o ich minach gdy się dowiedzą.
- Kayen jest moim kuzynem.
- Co ?!
   Kayen położył mnie z powrotem na poduszkach tuż przed moim naglym wybuchem śmiechu. Widok Caspera i Red'a zamurowanych z wybauszonymi oczami i rozwartymi ustami był tak komiczny że chciało mi się płakać. Niefortunnie, byłam tak odwodniona że nie miałam czym. Spojrzałam na kuzyna. Kay siedział na skraju łóżka i patrzył na mnie nieobecnym, przygnębionym wzrokiem.
- Hej, ziemia do Kayena. Odbiór, odbiór.
  Leżałam za daleko żeby pomachać mu ręką przed oczami więc zaczęłam dźgać go pod żebrami. Poskutkowało dopiero za trzecim razem, ale lepsze to niż nic.
- Huh?
- Kay co ci?
- Nic, czemu pytasz?
- Nie kłam, widzę że coś jest na rzeczy.
- Ja... Tch... za dużo by gadać... po prostu żałuję że tak późno dowiedziałem się o wszystkim co się stało... i... że nie mogłem być przy tobie... przepraszam...
   Chłopak pogłaskał mnie po głowie. W jego oczach malowała się troska, lecz także i głęboka wściekłość, wręcz nienawiść.
- To nie twoja wina.
- Niby tak, ale...
- Żadnych "ale", nie zadręczaj się przeszłością.
   Kayen skinął głową cicho potwierdzając moje słowa. 
                Puk. Puk.Puk.
   Red i Casper ockneli się ze zdziwienia i spojrzeli złowrogo na drzwi.
- Oni?
- Najprawdopodobniej. Nasi mają inny sygnał.
   Strach ścisnął mój żołądek. Spanikowana spojrzałam na Kayena, który chwycił mnie za rękę.
- To co robimy?
- Kayen, weźmiesz ją na Dół?
   Chłopak wziął mnie delikatnie na ręce, po czym spojrzał na Red'a.
- Utorujcie nam drogę.
- Rozkaz, kapitanie.
- Kapitanie?
   Zerknęłam zdziwiona na Kay'a.
- Później ci wyjaśnię.
                    Puk. Puk. Łup!
- Trzymaj się!
   Chwyciłam go za szyję najmocniej jak potrafiłam po czym zamknęłam oczy. Usłyszałam trzask wyłamywanych drzwi i krzyki walczących ze sobą ludzi. Całym ciałem czułam niesamowitą szybkość pedy z jakim się poruszaliśmy, lecz łatwość z jaką pokonywaliśmy drogę nie potrwała zbyt długo. Gdy dotarliśmy do końca bloku włączył się alarm.
- Cholera!
   Przestraszona otworzyłam oczy i spojrzałam na Kayena.
- I co teraz?
- Nic. Biegniemy dalej.
   Gdy pokonywalismy prowadzące do podziemi schody, zaczęli nas atakować strażnicy. Kay starał się iść drogami taz zawiłymi żeby zmniejszyć ryzyko konfrontacji lecz w końcu ta strategia zawiodła. Otoczeni ze wszystkich stron nie mieliśmy dokąd uciec.
- T-to już koniec... Zabiją nas...
- Hehe. Nie byłbym tego taki pewny...
  Kay uśmiechnął się złowrogo do zgromadzonych.
- Bawi cię to? Skazałeś siebie i swoją dziewczynę na śmierć i nadal się śmiejesz?
   Strażnicy powoli zaczeli zacieśniać krąg, a Kayen wciąż się śmiał.
- Kay..?
   Przestraszona złapałam go za bluzkę i próbowałam potrząsnąć, w nadziei że się opamięta.
- Kay! Błagam opamiętaj się! Proszę!
   Gdy byliśmy na wyciągnięcie ręki od najbliższego napastnika ziemia zaczęła się trząść. Zewsząd odezwały się gniewne wrzaski i ze wszystkich korytarzy wysypała się chmara uzbrojonych więźniów. Każdy z nich miał umieszczoną na ubraniu postrzepioną czarną wstążkę lub inny kawałek materiału w tym kolorze. Poruszając się zgodnie, niczym jeden organizm zaatakowali otaczających nas strażników. Walcząc po bokach i starając się przytrzymać przeciwników przy ścianach utorowali nam drogę.
- Widzisz? Mówiłem że niema się czego obawiać. Jesteśmy na terytorium którego władze więzienia nie kontrolują. Tutaj władze mają najsilniejsze gangi i to właśnie będzie twój nowy dom.
   Zamrugałam parę razy oczami. Zanim słowa kuzyna dotarły do mnie  w pełni minęła prawie minuta. Gdy w końcu ocknęłam się w pełni poczułam jak zaczyna mnie rozsadzać nagła i wręcz "dzika" radość.
- Nie jesteś samobójcą-wariatem!
  Z lekka zdezoriętowany moim nagłym wybuchem, Kayen spojrzał na mnie z ukosa.
- Co to miało niby znaczyć..?
- Hehe. Po prostu przez chwilę myślałam że zwariowałeś.
- Dzięki...
- Okey, przepraszam. Ale to była kara za to że mnie przestraszyłeś!
   Zaśmiałam się radośnie, po czym położyłam głowę na ramieniu kuzyna i zmęczona zamknęłam oczy.
- To pierwszy raz kiedy widzę jak naprawdę się uśmiechasz...
   Zdziwiona podniosłam głowę i spojrzałam na chłopaka.
- Co?
- Lepiej ci z uśmiechem kruczku.
- Yyy... dzięki...
- Więc postaraj się go zatrzymać, a jeśli sama go nie udźwigniesz obiecuję że ci pomogę.
   Jego usta delikatnie musnęły moje czoło.
- Czyli to jednak coś więcej niż więzi rodzinne?
- Na to wygląda...
   Red i Casper podeszli do nas uśmiechając się szeroko, a następnie zsynchronizowani niczym żołnierze zasalutowali Kayenowi. Dopiero wtedy zauważyłam ze oni też mają na sobie te czarne wstęgi.Rozejrzałam się po ubraniu Kay'a szukając czegoś podobnego. Chłopak domyślił się o co mi chodzi i wskazał ręką na swoją szyję. Znajdował się na niej cieńki złoto-czarny sznurek.
- Czemu  złoty?
- Ponieważ jestem kapitaniem czarnych.
- Czarnych?
- Tak. "Czarni" to jeden z oddziałów podziemia, ale o całym tym systemie opowie ci już ktoś inny.
- Kto?
- Król piekła we własnej osobie.

  

Rozdział 5

   Chrzciciel z wolna zbliżył się do krzesła na którym siedziałam. Wraz z kolejnymi krokami jego demoniczny śmiech stawał się coraz głośniejszy. W końcu przystanął.
- Ojojoj. Chyba bandaże ci krwią przeszły. Trzeba cię opatrzeć nie sądzisz?
   Starając się brzmieć pewnie zaprzeczyłam, lecz on najwidoczniej właśnie na to czekał. Zasmiał się płytko po czym wzruszył ramionami.
- Niestety taka moja rola..!
   Szybkim ruchem złapał z mnie z włosy i zrzucił na podłogę. Następnie niezważając na moje krzyki zdarł cały opatrunek, co chwilę hacząc paznokciami o tkankę na moich  łydkach. Wcześniejszy plan o nie okazywaniu bólu wziął w łeb, więc nie zostało mi nic innego jak tyklo walczyć. Niestety tego też nie byłam w stanie zrobić. Byłam zbyt przestraszona.
   Mój głos powoli zaczął załamywać się i słabnąć. Ku mojemu przerażeniu torturujący mnie strażnik też to zauważył.
- Widzę że cię gardziołko rozbolało. Chodź napijesz się.
   Wbijając paznokcie w moją czaszkę, podniósł do góry moją głowę i przycisnął mi do ust jakąś butelkę. Nie chciałam wypić znajdującej się w niej cieczy wiec z calej siły walnął mnie w brzuch. Otworzyłam usta by wypuścić powietrze, chwilę po tem w głąb mojego gardła popłynęła obrzydliwa, paląca ciecz. Próbowałam odjąć butelkę od ust uderzając rękoma mężczyznę który ją trzymał, ale tamten zwyczajnie złapał za nie i uderzył z olbrzymią siłą o podłogę.
                         Kruch!
   Jeszcze raz wydałam z siebie rozdzielający krzyk. Pęknięta wcześniej kość ramienia teraz już rozłamała się na pół. Łzy cieknące strugami z moich oczu, powoli zamazywały mi wizję. Zaczęłam wić się w konwulsjach na podłodze.
-" To nie powinno się nigdy wydarzyć!"
   Próbując mnie unieruchomić strażnik wyjął z biurka parę długich kawałków sznura. Pochylił sie nade mną z zaczął przywiązywać mnie do krzesła i stołu z którego wziął liny. W tamtej chwili chwili coś złotego błysnęło przed moimi oczami.
-"Klucz!"
   Chciałam wyciągnąć wolną rękę by po niego sięgnąć lecz Chrzciciel zauważył to i uśmiechnął się do siebie.
- Chcesz klucz maleńka? Już ci go daję... Ale najpierw...
   Zdarł ze mnie wszystkie ubrania i wyjął z kieszeni scyzoryk.
-... musisz otrzymać swoje znamię chrztu!
   Spojrzałam przerażona na nóż w jego ręku. Wiedząc co ma zaraz nastąpić zagryzłam wargi i patrzyłam jak ostrze kieruje się w dół. Wbiłam zakrwawione paznokcie w podłogę pode mną. Bezlitosny strażnik wycinał mi na brzuchu jakiś dziwny wzór. Czułam jak moje ciało słabnie. Drgawki powoli zaczęły zanikać a wraz z nimi moja świadomość i czucie. Zamknęłam oczy.
-"Nareszcie... koniec..."
                            ***
  -Co z nią?
- Lepiej, ale nadal jest nieprzytomna. Chrzciciel zaszalał.
- Pierdolony kundel... Co jej "wymalował"?
- Krzew róży. Taki mniej-więcej odtąd przez bok lwewego uda aż do kolana.
- Pojebało go?! Przecież... tch...
   Głośne uderzenie w ścianę przerwało konwersację, a mnie ostatecznie wyrwało ze snu.
- Hej Red, spokojnie! Zaraz dziurę zrobisz!
   Red wziął głęboki oddech.
- Wychodzimy do środka?
- Tak, może w końcu się obudzi...
   Drzwi zaskrzypialy, po czym otworzyły się na oścież, wypuszczając światło do zaciemnionego pokoju.
-Nght...
   Zacisnełam powieki oślepiona nagłą jasnością.
- Raveyn!
   Usłyszałam jak ktoś podbiega do mojego łóżka.
- Drzwi... za jasno...
- Sorry. Już zamykam.
   Z wolna otworzyłam oczy. Casper i Red stali przy krawędzi materaca uśmiechając się lekko w moją stronę.
- Jak się czujesz?
- Strasznie sztywno, wszystko mnie boli ale poza tym okey.
- Hehe. W życiu nie widziałem większego pechowca od ciebie, pokonałaś wszystkich.
   Casper podszedł do zakratowaniego okna i zaczął powoli podciągać rolety. Po krótkiej chwili światło przestało mnie już razić i zza oknem ukazało mi się gwiaździste nocne niebo.
- Już noc... Od kiedy tu jestem?
- Od tygodnia.
- Co?!
   Blądyn skinął głową przytakująco po czym wziął krzesło i usiadł koło łóżka.
- Chrzciciel zawsze posuwa się do takich rzeczy, a nawet gorszych. Na 10 więźniów których przyjmie w tamtym gabinecie 4 wynoszą martwych. Myślę że tobie, po raz pierwszy w swoim życiu okazał litość.
- L-litość..?
   Chłopaki spojrzeli na siebie nawnajem i cicho westchnęli.
- Ale nie ma się co cieszyć. Kiedy Cardance dowie się o tym najpewniej go zabije, a na ciebie urządzi polowanie...
- Chyba że weźmiemy ją do Niego. Tam będzie bezpieczna, strażnicy nie odważą się wejść na teren którym rządzi.
- Całkiem niezły pomysł, ale w tym stanie?
- Nie mamy wyjścia im wcześniej tym lepiej. Tym bardziej że teraz jest jeszcze bardziej bezbronna niż wcześniej.
   Zaniepokojona ich tajemniczością postanowiłam dołączyć się do rozmowy.
- Yyy... sorry że przerywam ale do kogo chcecie mnie zabrać? I na czym polega to całe "polowanie"?
   Casper i Red spojrzeli na mnie zdziwieni. Po ich minach widać było że na chwilę całkowicie zapomnieli o mojej obecności.
- Polowanie to inaczej mobilizacja wszystkich sił przeciwko jednemu więźniowi, dzieje się taz z reguły wtedy gdy więzień ten bedzie miał na pieńku z dyrektorem. Cardance jest wściekły za to że jeszcze żyjesz a fakt że Chrzciciel cię oszczędził tylko pogarsza sprawę...
- Jeszcze żyję?
- Tak. Jeden z informatorów powiedział nam o planie jaki przyszykował dla ciebie Jareth. Miałaś zginąć podczas samobójczego ataku na strażnika, który zmuszony byłby do... jak oni to ujeli...? A,tak! Siłowego rozwiązania tejże sprawy, przez spałowanie więźniarki. "Przypadek" miał sprawić że już się po tym nie obudzisz.
   Ponownie ogarnęła mnie rozpacz. Jeszcze parę dni temu byłam normalną 19 latką,  kochającą rodziną i przyjaciółmi. Jdyną rzeczą jakiej wymagali ode mnie ludzie była śmierć. Policzki całkowicie zamokły mi od łez.
-"Umrzeć..? Czy tylko to mi pozostało?"
   Drzwi od pokoju cicho zaskrzypiały a chwilę później czyjeś długie, umięśnione rece delikatnie uniosły mój tors ku górze. Poczułam ciepło drugiego ciała i bicie czyjegoś serca tuż pod moją głową. Nie wiedziałam kim jest ta osoba, lecz w tamtej chwili liczyło się tylko to, że dzięki niej chodź na chwilę nie czułam obezwładniającej samotności, która towarzyszyła mi od przyjazdu do tego piekła. Powróciła do mnie nadzieja że może będzie lepiej.

Rozdział 4

   - J-jego c-córką?!
Momentalnie wszystko stało się jasne. Nawet jesli odkryli prawdę, nie przedstawią jej swiatu. Będąc jednym z czołowych członków FBI, Jareth nie mógł pozwolić sobie na posiadanie mordercy w najbliższej rodzinie. Żeby nie stracić stanowiska i dobrego imienia mógł posunąć się do przekupstwa, a co za tym idzie do sfałszowania dowodów.
- Hej...
   Casper pogłaskał mnie uspokajająco po głowie.
- Shh... Już dobrze... Wiem że ci ciężko...   Blądyn przykucnął przede mną i chwycił mnie za ręce.
- Pomogę ci przetrwać w tym piekle.
   W tamtym momencie poczułam czyjąś dłoń na ramieniu.  Odwracając się zobaczyłam za sobą Red'a.
- Wszyscy pomożemy.
    Członkowie drużyny Red'a po kolei kiwali głowami. Uśmiechnęłam się przez łzy.
- Dziękuję... naprawdę... dziękuję... ale... dla czego chcecie mi pomóc?
- To proste księżniczko, w tym świecie nie ma miejsca dla indywiduum. Więźniowie tworzą swoje gangi lub inne tym podobne grupy. Zasada która kieruje mieszkańcami "Q" jest tylko jedna: dbaj o "rodzinę", walcz i przetrwaj. Będąc niewinną, słabą dziewczyną- taką jak ty- bez ochrony silnej grupy nie przetrwasz tu nawet tygodnia. Dla tego weźmiemy cię pod opiekę. W całym życiu trzeba kiedyś zrobić coś dobrego, nie? Hehe, a tak serio to najprawdopodobniej jesteś jedyną osobą której boi się Cardance. Jesteś w więzieniu pod jego jurysdykcją więc zapewne ma nadzieję że szybko tu zginiesz- w tym przecież specjalizuje się San Quentin.W wykańczaniu najsłabszych. Z tych powodów chcemy żebyś przetrwała i przypomniała mu odczucie strachu. Strachu przed odkryciem prawdy, strachu przez który już nigdy nie zaśnie spokojnie.
   Gdy mówił, jego oczy powoli stawały się coraz mroczniejsze, do tego stopnia iż czułam jakby powoli wysysały moją duszę. Zahipnotyzowana nie mogłam odwrócić od niego wzroku. Zimny pot powoli spłynął mi po twarzy.
- Casper ogarnij się, straszysz ją.
Red uderzył blądyna w plecy z siłą która z pewnością wgniotła by go w ziemię gdyby w porę nie zrobił częściowego uniku.
-Porąbało cię?!
- Raczej ciebie?! Patrz jaka Rav jest sina!
- O cholera! Ravyn oddychaj! Słyszysz mnie?! Rav!
   Poczułam uderzenie w brzuch a po chwili głosy które przez chwilę zostały stłumione, po chwili zaczęły stawać się coraz wyraźniejsze.
Powoli powróciłam do zmysłów.
- Księżniczko? Księżniczko! Przepraszam, nie chciałem żeby tak się stało! Wszystko w pożądku?
   Casper przytulił mnie delikatnie.
- Nic się nie stało. Po prostu trochę duszno mi było.
   Uśmiechnęłam się delikatnie. Oni na prawdę nie chcieli mojej krzywdy. Nie ważne jaki był tego powód.
- Trochę?! Nie oddychalaś przez prawie półtorej minuty.
- Nieoddy...? A! Hehe, nawet nie zauważyłam...
   Zakłopotana nerwowo podrapałam się po głowie.
- Ech... dobra pora się zbierać. Rav jaki masz numer celi?
- Nie mam jeszcze numeru... dopiero co przyjechałam...
- Czyli musisz się jeszcze spotkać z Chrzcicielem...
-Chrzcicielem?
   Red skinął głową. Razem z Casperem wymienili niespokojne spojrzenia.
- Posłuchaj księżniczko, ten facet to sadysta, im więcej będziesz krzyczeć tym dłużej będzie się tobą bawił więc musisz być dzielna. Będziemy czekać za drzwiami więc szybko cię zabierzemy. Tylko pamietaj... nie daj mu się...
   Przywarłam gorączkowo do czarnego podkoszulka Caspera. Nie błagałam o litość, wiedziałam że to bez sensu, lecz w głębi duszy miałam nadzieję na cud. - Otwórz oczy. Jesteśmy.
   Delikantnie rozchyliłam powieki. Przede mną malował się obraz ciężkich metalowych drzwi. Przełknęłam silnę i po raz ostatni przytuliłam się do Caspera.
- Pamiętaj bądź dzielna.
   Drzwi otworzyły się z piskiem. Weszliśmy do małego pomieszczenia wymalowanego żółtą farbą. Pośrodku stało szerokie drewniane biurko na przeciwko którego posadził mnie blądyn. Słysząc odgłos zamykania drzwi, wiedziałam że teraz mogę liczyć tylko na siebie. Mojego rozmówcy jeszcze nie było wiec wzięłam parę głębokich wdechów starając przygotować się do nadchodzącego spotkania. Usłyszałam narastający, miarowy odgłos zbliżających się kroków. Przełknęłam nerwowo ślinę- zaczyna się.
   Drzwi otworzyły się ze skrzypem. Gruby mężczyzna z służbowym mundurze przeszedł koło mnie trącając mnie lekko ramieniem.
- Imię
-Ravyn
   Miał nieprzyjemny, chrypliwy głos i małe rozbiegane oczy. Roztaczał wokół siebie aurę śmierci i cierpienia jakiego jeszcze nigdy w życiu nie czułam.
- Nazwisko
-Hoe
- Urodzona
- 5 lipca 1995
- Pokój 227, sektor X.
- To dziękuję i dowi...
- Gdzie się wybierasz? Sama stąd nie wyjdziesz a oni nie wejdą puki nie otworzę drzwi tym oto kluczem.
   Spojrzałam na klucz w jego dłoni lecz moją uwagę przyciągnęł obraz który się w nim odbijał. Czułam jak momentalnie robi mi się słabo. Twarz "Chrzciciela" wykrzywał uśmiech jakiego nie widziałam nawet na twarzy Jenny. Mężczyzna zawiesił sobie klucz na szyi, wstał i powoli zbliżył się do mnie.
- Boisz się maleńka?
   Pamiętając słowa Caspera o nieokazywaniu strachu, pokiwałam przecząco głową. Niestety, to rozbawiło strażnika jeszcze bardziej.
- Hehe, a powinnaś...

Rozdział 2

    Obudziły mnie odgłosy głośnej rozmowy, wręcz kłótni odbywającej sie gdzieś w pobliżu. Znajdowałam się w przepełnionym bielą dziwnym pokoju. Koło mnie stał monitor pokazujący moie tentno i ciśnienie przepływu krwi.  Odetchnęłam z ulgą, to był szpital, moje piekło się skończyło. Usiadłam na łóżku i spojrzałam na swoje nogi. Były obowiązane brudnymi już od krwi bandażami. Jęknęłam. Chyba środki przeciw bólowe przestały działać.
   Pięć minut później do mojego pokoju weszła pielęgniarka. Za nią weszli... dwaj policjanci...?!
  Stanęli przy drzwiach, podczas gdy ona podeszła z czystym opatrunkiem do mojego łóżka. Głośno przełknęła slinę.
- N...nie ruszaj się d-dobrze? Z-zmienię ci bandaże...
-" Boi się mnie?"
  Gliniarze zbliżyli się do mnie. Z nienacka chwycili mnie za ręce i założyli kajdanki.
- Hej! Co wy wyprawiacie?!
Na dźwięk mojego krzyku wszyscy na chwilę zesztywnieli.
- T-to... erghm... To co robi się z mordercami takimi jak ty!
- Co?! Jakimi mordercami?! O czym wy do cholery jasnej mówicie?!
   Do pomieszczenia wbiegło jeszcze dziesięciu tym razem uzbrojonych policjantów. Przyłożyli mi do głowy lufy pistoletów.
- Nie drzyj się do ci łeb rozwalę.
   Łzy napłynęły mi do oczu.
-" Co tym razem ?!"
   Pielęgniarka zaczęła rozwijać bandaże. Powoli moim oczom ukazywał się obraz krwawej tkanki. Krzyk ugrzązł mi w gardle. Zamknęłam oczy. Nie mogłam płakać, jeszcze nie teraz. Póki wszysto stanie się jasne.
   Około godziny od założenia nowego opatrunku przyszedł do mnie mężczyzna w garniturze. Adwokat -jak się później okazało- przedstawił sytuację jasno.
   Zostałam oskarżona o brutalne zamordowanie ponad 300 osób. Masakry którą ponoć urządziłam nie przeżył nikt. Łącznie z Jenny. Miała być ona moją ostatnią ofiarą. Jej zwłoki zostały znalezione pod gruzami naszego pokoju w którym wybuchła bomba. W sądzie wykazano że miał być to wybuch zacierający ślady po konkretnym mordercy- mnie. Pod zwałami betonu miałam podłożyć trupa dziewczyny znanej jako Veronica Andres, ucharakteryzowanego by wyglądał tak jak ja. Lecz niestety próbując się wydostać poślizgnęłam się i spadłam. Różnica między naszymi wersjami była taka, że moja- której nikt nie wysłuchał- była prawdziwa, a ta którą przedstawił mi adwokat wdniała jako fakt w akcie oskarżenia.
   Ze względu na okoliczności zbrodni rozprawa odbyła się gdy byłam jeszcze nie przytomna. Ponoć wszystkie dowody które znaleziono jednoznacznie wskazywały na mnie, więc nie czekano aż się obudzę. Oblał mnie zimny pot.
- J-jaki jest w-wyrok...?
- Dożywocie.
- C-co?!
- Ciesz się, że nie kara śmierci. Chociaż... w tamtym więzieniu to jedno i to samo...
   Pomimo szeptu jakim posłużył się wypowiadając ostatnie zdanie, udało mi się przechwycić jego treść.
- Co to niby miało znaczyć?
Podobnie jak poprzednim razem gdy zaczęłam mówić podniesionym głosem, mój rozmówca sztywniał przerażony. Westchnęłam.
-" Nieźle przemyślane Jenny... tylko dlaczego? Co takiego ci zrobiłam że aż tak mnie nienawidzisz?"
   W tym samym czasie mężczyzna pospiesznie wstał z krzesła i udał się do wyjścia. Wychodząc odwrócił się w moją stronę.
-" The Q".
- Co?
- Więzienie Stanowe San Quentin.
   Krew odpłynęła mi z twarzy. O tym więzieniu mówiła cała Kalifornia. Dogorywali tam seryjni mordercy, gwałciciele oraz zamachowcy. Jednym słowem - same najgorsze szumowiny jakie widziała Ameryka. Dla świata stałam sie jedną z nich. Poczułam kłucie w piersi. Łzy spłynęły strugami po mojej twarzy. Byłam jak oni... potworem... odmieńcem... mordercą...
    Płakałam dopóki nie zmożył mnie sen. Noc minęła spokojnie bez koszmarów w czystej, łagodnej pustce. Rano przyjechał po mnie konwój.
- Mogę chociaż zobaczyć się z rodziną?
- Rodziną? Jaką rodziną?
- Swoją. Nazywam się Ravyn Hoe i przysługuje mi ostatnie spotkanie z najbliższymi.
- Owszem, lecz pod warunkiem że rodzina chce cię widzieć  i nadal jest twoją rodziną.
- A-ale jak to?
Do sali weszło dwóch policjantów prowadzących wózek inwalidzki. Trzeci który pilnował mnie do tej pory posadził mnie na nim i rzucił mi koc.
- Nikt ci nie powiedział? Twoja rodzina cię wydziedziczyła. Usunęli wszystkie dokumenty że kiedykolwiek byłaś ich dzieckiem. Byli tak zdesperowani że zmienili nawet nazwisko.
    Gdy ładowali mnie do wozu więziennego wokół szpitala zebrał się spory tłum. Wszyscy krzyczeli, rzucali w moją stronę kamienie i inne tego typu przedmioty. Policjanci mający chronić konwój nawet nie starali się ich powstrzymywać. Lecz nie wiele mnie to obchodziło. Pustym wzrokiem wypatrywałam wśród zgromadzonych swojej byłej rodziny. Nie było ich. Zapewne byli zbyt zawstydzieni by choć spojrzeć mi w oczy. Ten ostatni raz...
   Drzwi od furgonetki zatrzasneły się z hukiem, wyrywając mnie z zamyślenia. Mężczyźni mający dowieźć mnie do San Quentin zajeli miejsca po moich bokach. Samochód z wolna ruszył z parkingu.
   Przyjechaliśmy prawie całą Kalifornię. W każdym mieście przez które wiodła nas trasa, przyjmowano nas podobnie jak tłum przed szpitalem. Samochód z góry do dołu obrzucony był zgniłymi jajami, owocami i paroma litrami jakiś dziwnych, śmierdzących cieszy. Więc za każdym razem gdy stawaliśmy by napełnić bak auto obowiązkowo szło do myjni. Wbrew pozorom nie było to takie łatwe. Za każdym strażnicy musieli wyjąć wózek na którym siedziałam po czym załadować go ponownie.
   Obstawa która miała za zadanie doprowadzić mnie do bram więzienia w jednym kawałku była złożona z ludzi bardzo potężnej postury. Zapewne od wielu lat pilnowali konwojów bo przy karzdm naszym przystanku obstawiali teren w taki sposób bym nie zdołała się ukryć a co dopiero uciec. Byli spokojni, w odwrotności do moich wyobrażeń, nie rzucili się na mnie jak stado wściekłych psów, nie bili mnie, nie kopali. Po prostu cały czas byłam pod ich ścisłą obserwacją. Lecz nawet ona nie była aż tak krępująca jakby się wydawało.Stawiając w odpowiednich miejscach ogarniali wzrokiem wszystko dookoła zachowując przy tym wygodną dla nas wszystkich odległość. Z resztą nie mogąc nawet poruszać się na własnych nogach byłam naprawdę łatwa do pilnowania.
   W końcu, po wielu godzinach wyczerpującej jazdy moim oczom ukazało się wielkie ,ogrodzone skupisko budynków. Miało stać się ono moim domem, światem a lata później także i grobem.

Rozdział 3

   Rozejrzałam się dookoła. Nie wyglądało to aż tak tragicznie. Grupa więźniów w pomarańczowych kombinezonach posłusznie przemierzały spacerniak prowadzone przez dwóch strażników. Inni ćwiczyli na zapełnionym boiskami i przyrządami do ćwiczeń wewnętrznym dziedzińcu. Uśmiechnęłam się lekko pod nosem.
-" Może nie będzie tak źle..."
- Na twoim miejscu bym na to nie liczył.
   Prowadzący mnie przez ośrodek strażnik spojrzał ze współczuciem w moją stronę.
- Tak młoda... co ci strzeliło do głowy?
- Mówiłam już! Jestem niewinna, tylko nikt mi nie wierzy. Jenny wszystko ukartowała, a mi nie dano nawet szansy na uczestnictwo w rozprawie, o obronie nie wspominając!
- Ech... każdy tak mówi... Z resztą to już nie ważne.
- Nieważne?! Niby czemu?
- Bo widzisz, do "Q" trafiają tylko ludzie z pewną winą. Gdy się tu znajdziesz nie ma szans na ponowne rozpatrzenie sprawy. Wszystkie dokumenty potwierdzające twoje istnienie zostają przekazane władzą więzienia. Nie istniejesz juz jako cywil lecz jako wyjęte z pod prawa indywiduum, którego jedynym prawem jest zgnić w tej norze.
   Słowa ugrzęzły mi w gardle. Blada jak ściana tępo wpatrywałam się na drogę przede mną. Miałam wrażenie jakby lada chwila świat miał się pode mną zapaść.
-Uwaga! Leci!
   Chwilę potem ocknęłam się z zamyślenia. Niestety trochę za późno. Pedząca z ogromną prędkością pomarańczowa piłka uderzyła we mnie z niesamowitą siłą. Pocieszające było to, że zdążyłam osłonić rękami głowę. Nie uchroniło mnie to jednak od upadku.
                             Łup!
   Wózek z hukiem przewrócił się na ziemię. Ja wylądowałam trochę dalej od niego tuż obok piłki którą zostałam znokautowana. Lekko oszołomiona spojrzałam w kierunku z którego przeleciała. Od strony boiska biegła do mnie grupa ubranych na sportowo chłopaków.
- Ej mała. Żyjesz?
- C-co...? A! Tak, żyję.
- Ufff... To dobrze, bo nieźle mnie przestraszyłaś. A tak poza tym jestem Deyon Grena ale wszyscy mówią na mnie "Red".
- Miło cię poznać Red. Nazywam się Ravyn Hoe.
- Ciebie też Rav. Mogę ci tak mówić?
Kiwnęłam przytakująco głową. Spodobał mi się ten skrót.
- Grena wracaj do swoich zajęć. Hoe idziemy.
Strażnik spojrzał na nas wzrokiem którego nigdy nie zapomnę. Jego dotąd wypełnione współczuciem, ciepłe oczy stały się zimne i ostre. Podniósł w górę przyczepioną do tej pory w pasie drewnianą pałkę i wziął mocny zamach.
   Przestraszona skuliłam się starając się osłonić od ciosu. Usłyszałam świst powietrza przecinanego przez kij i zacisnęłam pięści.
                   Łup! Krach!
   Uderzenie nie nadeszło. Zdezorientowana uchyliłam powieki. Red znajdował się tuż nade mną. Jego muskularne ramiona przejęły siłę ciosu. Spojrzałam w dół. Pałka leżała połamana na ziemi. Zerknęłam z ukosa na murzyna. Odpowiedział on na wcześniejsze mroźne spojrzenie bardzo podobnym lecz o wiele ostrzejszym wzrokiem.
- Zostaw ją w spokoju psie i idź powarczeć do swojego pana.
   Reszta stojącej za Redem drużyny przygotowała się do odparcia ewentualnego ataku. W tamtym momencie strażnik uśmiechnął się sadystycznie i sięgnął do paska po krótkofalówkę.
- Pożałujecie tego.
- Nie sądzę.
Odezwał się kpiąco ktoś za nami. Blądyn przeszedł zwinnie pomiędzy grupą Red'a i stanął koło mnie bawiąc się... krótkofalówką.
- Ja- Jak śmiałeś?!
Krzyki rozwścieczonego i czerwonego ze wstydu pięknisia w stroju porządkowego o dziwo nie przykuły niczyjej uwagi. Tajemniczy blądyn pozbawił go wszystkiego co miał przy sobie łącznie z paskiem który trzymał mu spodnie. Nie widziałam jak mu spadały, bo przezorny Red zasłonił mi oczy, lecz śmiechy dookoła i krzyki typu "Ładne gacie" lub "O kurwa, zeszczał się! " całkowicie opisały mi  sytuację od której Red chciał uchronić mój wzrok.
   W końcu gdy moja "niewinność" została uratowana Red cofnął rękę.
- Cała jesteś?
- Tak, dzięki za ratunek.
- Hehe nie ma za co.
- Oj wierz mi, jest.
   Stojący obok złodziej krótkofalówek podszedł do wózka na którym wcześniej siedziałam i postawił go do pionu. Wtedy właśnie coś w nim pękło i lewe koło odczepiło się wraz z połową osi od której było uprzednio zamocowane. Red westchnął głęboko.
- Zarąbista jakość, jak zawsze...
- Heeeee? Nie zwalaj wszystkiego na jakość. To ty rzucałeś piłką.
- Ale ona nie trafiła w wózek...
- Co?! Uderzyłeś w księżniczkę?!
   Po tym stwierdzeniu zmieszany Red wbił wzrok w ziemię. Blądyn podszedł do nas szybkim krokiem.
- Gdzie cię walnął?
- Yyy... Celował w głowę ale zasłoniłam się rękami...
- Wyprostuj je.
   Próbowałam zrobić co kazał, lecz moja prawa ręka- w którą piłka wleciała centralnie- zaczęła strasznie boleć gdy tylko nią poruszyłam.
- Ał...
- Ocho. Tego się obawiałem.
   Chłopak delikatnie wziął mnie z kolan Red'a i przeniósł na ławkę nieopodal.
- Zobaczmy...
   Wzrokiem fachowca obejrzał całe ramię po czym spojrzał na stojącego obok murzyna.
- To tylko pęknięcie. Chociaż szczęściem bym tego nie nazwał. Zabierzemy cię do doktorka, księżniczko.
- A-acha... okey... w sumie to dzięki za pomoc... jestem Ravyn.
- Spoko.
- Cas może się z łaski swojej przedstawisz, co?
- A! No tak! Nazywam się Casper Blackwolf, do usług.
   Uśmiechnęłam się do stojących przede mną chłopaków. To dopiero pierwszy dzień, a już im tyle zawdzięczam.
- Jak taki anioł jak ty trafił do tego piekła?
   Wszyscy zgromadzeni spojrzeli wyczekująco w moją stronę.
- Zostałam wrobiona w morderstwo.
   Ich twarze nagle spowarzniały.
- Wrobiona?
   Skinęłam smutno głową po czym szczegółowo opisałam im całą moją historię, łącznie z przerażającą zmianą mojej współlokatorki. Casper i Red pomyśleli przez chwilę.
- Jak się nazywała ta dziewczyna?
- Jenny... Jennifer Cardance.
- Cardance?!
   Spojrzałam na nich pytająco, zdziwiona nagłością tej reakcji.
- Coś nie tak?
- Jareth Cardance, jej ojciec... jest ... naczelnikiem tego więzienia i jednym z najważniejszych ludzi pracujących dla FBI...